Beste Henk, familie, vrienden, kennissen, veteranen!
Ik ontmoette Henk en Louise voor het eerst zo’n 8 jaar geleden, bij de functieoverdracht op het veteraneninstituut. Die dag passeerden vele nieuwe gezichten, maar Henk en Louise sprongen er op een bepaalde manier tussenuit. Henk in pak met zijn onafscheidelijke wandelstok met zilverbeslag en Louise prachtig gekleed en gesoigneerd. Zo zou ik hen daarna regelmatig ontmoeten – een onafscheidelijk duo, dat zich zeer verdienstelijk maakte binnen de Haagse veteranenwereld, maar ook daarbuiten. Altijd samen, altijd bezig, tijd nemend en investerend in het opbouwen van goede relaties. Henk was daarbij veelal de woordvoerder, Louise de bron van veel waardevolle ideeën. Leen Noordzij beschreef dat zojuist op zeer treffende wijze.
Hij noemde ook al een aantal activiteiten waar Louise zeer nauw bij betrokken was. Mij staat o.a. bij de Ode aan de Veteranen op de Nederlandse Veteranendag, de mini Pasar Malam op het Malieveld, bijeenkomsten op de Indonesische ambassade en de bijeenkomsten in de Poentjak, met als jaarlijks hoogtepunt de Kerstbijeenkomst. Op een van die kerstbijeenkomsten heeft Henk Louise nog kunnen verrassen met de zilveren roos, die altijd als blijk van waardering wordt uitgereikt aan de partner van de veteraan, voor haar steun tijdens de uitzending. Dat gebaar raakte haar bijzonder en zij droeg hem met ere – de zilveren roos, die nu op de kist ligt.
Henk en Louise hebben zich de afgelopen jaren tomeloos ingezet voor de veteranen. Wat ik daar bijzonder aan vind is dat ze daarbij altijd een verzoenende houding aannamen en uitdroegen. Verzoening richting voormalige vijanden, zoals Japan en Indonesië. Met uitgestoken hand, met respect voor elkaar, niet omzien in wrok, maar samen vooruit kijken. En dat heeft zeker vruchten afgeworpen, gezien o.a. de jaarlijkse uitnodiging van de Indonesische ambassadeur richting de veteranen, die immer konden en kunnen rekenen op een warm onthaal.
Louise legde de lat altijd hoog, vooral voor haarzelf. Ziek of niet, op bijeenkomsten liet zij aan niets merken dat haar gezondheid minder werd. Zij had altijd belangstelling voor anderen en wilde eigenlijk niets horen over haar afnemende fysieke gesteldheid. Ook haar zo typerende felheid bleef hetzelfde. Maar de afgelopen jaren waren er toch momenten waarop zij moest toegeven aan ziekte, hoewel ze daarna met haar wilskracht en Henks hulp regelmatig weer opkrabbelde. Toen Henk vorige week belde dat zij weer was opgenomen had ik totaal niet het besef dat dit het finale moment zou zijn van haar afscheid. Maar Louise laat een prachtige nalatenschap na, waar de veteranen, namens wie ik meen te mogen spreken, haar zeer erkentelijk voor zijn.
Lieve Louise – rust zacht!