Beste Henk,
geachte familieleden, vrienden en kennissen van Louise,
gewaardeerde veteranen,
In december vorig jaar heb ik Louise bezocht in verpleeghuis Nolenshaghe in Den Haag. Ik was er op voorbereid om haar daar in een ernstige toestand aan te treffen. Het is dat ze in een rolstoel zat, anders leek het of er niets aan de hand was. Ze was opgewekt en praatte honderduit. Dat was een pak van mijn hart.
In de maanden daarna hield Henk mij geregeld per telefoon op de hoogte van haar brozer wordende gezondheidssituatie. Maar nog maar pas in mei trof ik haar weer met Henk in de Puntjak nadat ze studenten van de kunstacademie hadden begeleid bij een studie-opdracht. Je merkte niets van haar achteruitgang.
Ik denk dat dit typerend is voor Louise. Ze had in haar jeugd veel meegemaakt en was daardoor hard voor zichzelf geworden. Ze liet, in elk geval niet aan mij, nooit merken dat het geleidelijk minder met haar ging. Ze bleef steeds de perfecte gastvrouw die niet over zichzelf klaagde maar alleen aandacht had voor haar gasten. En voor het werk voor de veteranen, samen met Henk.
Ze bleef daarbij steeds gepast in zijn schaduw en gaf Henk alle eer. Ze waren altijd samen bij talloze veteranen- en andere activiteiten aanwezig. Waar Henk was, was Louise en andersom. Het was een lust voor het oog om hen beide potjo potje te zien dansen.
Maar het was, als je hen beter kende, glashelder wie de goede en juiste adviezen gaf en met briljante oplossingen kwam of, als het soms nodig was, met sussende woorden. Als je met Henk telefoneerde, was Louise altijd nadrukkelijk op de achtergrond aanwezig. Ze stond voor de veteranenzaak en kon onverwacht fel worden als ze dacht dat er onrecht geschiedde. Ze was dan wel klein van stuk en oogde fragiel, maar wie dacht haar zo maar te kunnen passeren, maakte een ernstige inschattingsfout.
Als Vereniging van Oud Militairen Indië en Nieuw Guinea gangers (kortweg VOMI), zijn wij Louise dankbaar dat zij als steunpilaar van Henk zo veel heeft betekent voor de veteranen in het algemeen en voor de Indië en Nieuw Guinea veteranen in het bijzonder. Niet alleen bij de Haagse Veteranen Sociëteit, zo denk ik met genoegen terug aan de jaarlijkse kerstdiners, maar zij was ook aanwezig bij het bevrijdingsfestival op 5 mei in Rotterdam en bij de ontvangst van de militaire attachés op de Nederlandse Veteranendag. En in de afgelopen jaren bij talloze andere activiteiten. Zeker moet worden gememoreerd dat zij samen met Henk veel heeft gedaan om de relatie met de Indonesische ambassade, zowel met de ambassadeurs als de militaire attachés, te verdiepen. Zo ontbrak zij nooit op 17 augustus bij de viering van de nationale dag in de tuin van de ambassadeurswoning in Wassenaar of de nabijgelegen Indonesische school. Zij was er te midden van de veteranen. Zij kende de ambassadeurs persoonlijk, zoals de heer Habibie, mevrouw Retno Marsudi en de huidige ambassadeur de heer I Gusti Agung Wesaka Puja. Voor het slaan van de brug tussen de Indië veteranen en de Indonesische ambassade zijn wij haar als VOMI zeer dankbaar.
Namens het bestuur en de leden wensen wij Henk en de familie kracht en sterkte met het verwerken van dit grote verlies.
Selamat Jalan, Loui
