Over een paar maanden is het weer Veteranendag, 28 juni om precies te zijn. Krijgt u ook al een brok in de keel of laat het u koud? De eerste keer, in 2005, werd het defilé nog nieuwsgierig en welwillend in Den Haag onthaald.
Bron: AD, 14-03-2008
Vorig jaar – het weer zat ook niet mee – merkte je daar al minder van. We leven mee met onze jongens in Uruzgan en zijn ontzet als een van hen op dat kale slagveld het leven laat. Maar verder?
Bewondering voor parades en mooie uniformen zit nu eenmaal niet in onze genen. Bovendien, wat herdenk je op zo’n dag. De Grebbeberg, de politionele acties, Korea, Nieuw-Guinea, Srebrenica, Uruzgan?
Ingrijpende militaire gebeurtenissen, maar het leger hebben we daardoor nog steeds niet in ons hart gesloten. Ook niet na de Tweede Wereldoorlog, die in ons land in de eerste plaats een ramp voor de bevolking was en geen militaire tragedie.
Een door de natie gedeeld soldatentrauma als de Eerste Wereldoorlog is ons vreemd. Het is een andere werkelijkheid en beleving dan bijvoorbeeld in Frankrijk waar deze week de laatste Fransman stierf die in La Grande Guerre had gevochten.
Voor de 110-jarige Lazare Ponticelli moeten het vreemde laatste maanden zijn geweest, want na de recente dood van de andere nog levende oud-strijder, Louis de Cazenave, was hij door Sarkozy al uitgeroepen tot ‘de laatste stem uit de Grote Oorlog’. Chirac had hem al een plaats in het Panthéon beloofd, schoolkinderen moesten zijn naam leren. In zijn eigen hoofd spookten tot op het laatst de herinneringen aan de jongens die op het slagveld om hun moeder riepen en smeekten om een genadeschot. Daarom niet te veel gedoe op zijn begrafenis, was zijn laatste wens. Dat zou een belediging zijn van al die strijdmakkers die elk eerbetoon moesten ontberen. In feite heeft de Onbekende Soldaat met de dood van Ponticelli eindelijk een gezicht gekregen. Hij vertegenwoordigt ruim acht miljoen Franse soldaten die in de Eerste Wereldoorlog vochten en van wie er anderhalf miljoen sneuvelden. Dan mogen wij blij zijn met onze Veteranendag. Ook leed, maar ander leed.
De column Deining van Casper Postmaa staat dagelijks van dinsdag tot en met zaterdag in AD Haagsche Courant.
